Όσοι από εμάς δεν έχουν ειδικευθεί στις θετικές επιστήμες, θα έχουν φυσικά ξεχάσει τις λεπτομέρειες των όσων είχαμε διδαχθεί στα θρανία του γυμνασίου και του λυκείου. Σε μια απόπειρα, όμως, ενθύμησης των βασικών αρχών της ατομικής φυσικής και της μοριακής βιολογίας, οι περισσότεροι θα μπορέσουν να καταλάβουν το σκελετό του επιχειρήματος που θα αναπτυχθεί εδώ. Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε όσο πιο αναγωγικοί γίνεται, ώστε να συναρμολογήσουμε τούτο το επιχείρημα από τα πιο στοιχειώδη μέρη του βιοχημικού μεταβολισμού: τα ηλεκτρόνια. Που σημαίνει ότι η εξήγηση θα περιέλθει σε μια τέτοια μικροσκοπική κλίμακα, που, εν συγκρίσει, το κύτταρο μοιάζει με τον Ήλιο δίπλα στο κεφάλι μιας καρφίτσας –αυτή είναι περίπου η αναλογία μεταξύ ενός κυττάρου και ενός υποατομικού σωματιδίου. Και το ότι θα εξηγήσουμε τις βιοχημικές διεργασίες από το αναλυτικό επίπεδο των υποατομικών σωματιδίων σημαίνει ότι το ανθρώπινο σώμα και ο μεταβολισμός του θα ειδωθούν από μια καθαρά βιοφυσική σκοπιά.
Στο σχολείο, λοιπόν, είχαμε διδαχθεί εναργώς περί της συνάφειας μεταξύ φυσικής – χημείας – βιολογίας, μέσα από ενδελεχείς εξηγήσεις των στοιχείων που αναγωγικά συναποτελούν τα διαδοχικά επίπεδα των μικροσκοπικών κλιμάκων. Από το σωματικό όργανο στο κύτταρο, από το κύτταρο στις ενδοκυτταρικές πρωτεΐνες κι από εκεί σε μια πιο ευκρινή περιγραφή των διαδικασιών μέσα από τη χημική γλώσσα των μοριακών ενώσεων, η οποία γλώσσα βασίζεται στις στοιχειώδεις ψηφίδες των ατομικών ανασχέσεων, στην επικράτεια της Φυσικής. Άρα, όλες οι πολύπλοκες διεργασίες του ανθρώπινου σώματος, σε τελική ανάλυση, μπορούν να ειδωθούν από το πιο στοιχειώδες επίπεδο μιας πιο απλής λογικής: τον τρόπο που τα μόρια συντίθενται σε βασικές ή πολλαπλές ενώσεις μέσω των ιδιοτήτων των ατόμων, που τα συναποτελούν. Ας φανταστούμε, δηλαδή, τα μόρια, όπως αυτό του νερού (H2O) ως συναρμολογούμενα παζλ μερικών ατόμων που συνταιριάζουν σύμφωνα με τον γνώμονα των ιδιοτήτων τους που προσδιορίζεται από τον αριθμό ηλεκτρονίων στην εξώτερη στοιβάδα έκαστου. Εν προκειμένω, ας θυμηθούμε ότι οι ιδιότητες του κάθε ατόμου, όπως του μεμονωμένου υδρογόνου (Η) ή οξυγόνου (Ο) προσδιορίζονται από τον σύνολο αριθμό ηλεκτρονίων που περιστρέφονται στις στοιβάδες τους. Η εξώτερη στοιβάδα είναι η πιο σημαντική διότι σύμφωνα με το αν είναι μονός ή ζυγός ο αριθμός των ηλεκτρονίων εκεί, κρίνεται η συμβατότητα σύνδεσης με την εξώτερη στοιβάδα άλλου ατόμου κι άρα η ατομική σύνδεση που θα δημιουργήσει κάποιο μόριο. Η συμβατότητα σύνδεσης έχει να κάνει με κάτι που θα ανέμενε κανείς: ο μονός αριθμός ηλεκτρονίων αποζητάει το ζευγάρωμά του κι όταν ο αριθμός γίνεται ζυγός, κλείνει η προοπτική περαιτέρω συνδέσεων, αν και οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να διαρραγεί αυτή η σύνδεση και να επαναπροσδιοριστεί η μοριακή ταυτότητα.
Με αυτή την παραπάνω, πολύ στοιχειώδη περιγραφή, θέλουμε να δείξουμε ότι η συμπεριφορά των ατόμων, είτε ως μεμονωμένα είτε ως μέρη μοριακής ένωσης, εξηγείται αποκλειστικά από τον αριθμό και τη συμπεριφορά των ηλεκτρονίων επί της εξώτερης στοιβάδας των ατόμων, πολύ απλά επειδή μόνο αυτά είναι άμεσα εμπλεκόμενα στις ευρύτερες χημικές ιδιότητες που δημιουργούνται από τις ατομικές συμπλοκές –δηλαδή, η ανάσχεση των ζευγαρωμάτων ηλεκτρονίων μεταξύ των εξώτερων στοιβάδων των ατόμων είναι που δημιουργεί τη λογική συναρμολόγησης των χημικών αναδράσεων που συναποτελούν το βιοχημικό σώμα. Με άλλα λόγια, οι χημικές ιδιότητες ενός ατόμου, όπως είναι ο άνθρακας (C) και η συμπεριφορά μιας πολύπλοκης μακρομοριακής ένωσης, όπως είναι οι πρωτεΐνες, καθορίζονται από τίποτε περισσότερο παρά τον αριθμό και τη συσχέτιση των ηλεκτρονίων μεταξύ των ατόμων.
Αν προσέξουμε το τι ακριβώς έχει ειπωθεί μέχρι εδώ, θα γίνει φανερό ότι όλα όσα βλέπουμε παντού γύρω μας κι όλα όσα βιώνουμε στο βιοχημικό σώμα μας δεν είναι παρά μια ευρύτερη εικόνα του διαλόγου μεταξύ του μονού και του ζυγού αριθμού ηλεκτρονίων. Οι ιδιότητες των πάντων προσδιορίζονται από το θετικό (ζευγαρωμένα ηλεκτρόνια) και το αρνητικό (αζευγάρωτα κι ανοιχτά σε πιθανές ενώσεις ηλεκτρόνια) φορτίο των εξώτερων στοιβάδων των ατόμων∙ μοριακές ενώσεις συντίθενται ή διαλύονται σύμφωνα με αυτή την απολύτως απλή λογική συμβατότητας-ασυμβατότητας των ατομικών φορτίων. Επομένως, τα πάντα είναι αποτέλεσμα της σπινθηροβολούσας ηλεκτρικής ενέργειας που μέσα από τη δυάδα «ανάφλεξη-κατάσβεση» δημιουργεί το ευρύτερο γλωσσάριο των χημικών ιδιοτήτων, που με τη σειρά τους εκφράζουν τις βιοχημικές συμπεριφορές της οργανικής φύσης. Τούτο σημαίνει ότι η έννοια της ενέργειας (αυτή η τόσο παρεξηγημένη έννοια, όταν εκφράζεται από ολιστικά χείλη) δεν είναι μια αφηρημένη, πρόσθετη ιδιότητα επί της ύλης (όπως φαντάζονται μερικοί την αύρα), αλλά μια ανακύπτουσα υλική ιδιότητα, καθώς αποτελεί την έκφραση της μεταβολής που προκαλεί η μοριακή αντίδραση και που, ειδικότερα, προκύπτει λόγω των δυναμικών ανασχέσεων μεταξύ της συνδυαστικής λογικής των ηλεκτρονίων, στο πως ζευγαρώνονται ή εξαλείφονται με τις ατομικές αλληλεπιδράσεις. Άρα, η ενέργεια αποτελεί έκφραση του ορμητικού πεδίου συναρμολόγησης και αποσυναρμολόγησης που συντελεί το δυαδικό γλωσσάριο (+/-) των ηλεκτρονίων.
Όσοι έχουν έφεση στις μεταφορές, θα έχουν πιθανόν ήδη αντιληφθεί την επίκαιρη παραπομπή τούτης της δυαδικής λογικής των ηλεκτρονίων με τη στοιχειώδη γλώσσα της πληροφορικής. Όντως, σε αυτό το στοιχειώδες επίπεδο περιγραφής, δε φαίνεται να υπάρχει πουθενά αναντιστοιχία μεταξύ των δυο πεδίων. Εφόσον αποκλειστικός γνώμονας ρύθμισης ιδιοτήτων των ατόμων, των μορίων και των μοριακών ενώσεων είναι η ανάσχεση μεταξύ του ηλεκτρικού ζευγαρώματος και της ιοντικής του εξάλειψης, θα μπορούσαμε να φανταστούμε τις βιολογικές διαδικασίες καθαρά με όρους πληροφορικής (πχ., 011010010100011….). Κι αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσαμε, επίσης, να μηχανευτούμε το σύμπτωμα, την πάθηση, και την υγεία ως ένα βιοπληροφοριακό πεδίο αποκλειστικά δυαδικού κώδικα, που θα απλοποιήσει στο μέγιστο δυνατό βαθμό το εξαιρετικά πολυσύνθετο πεδίο της βιολογίας. Πρόκειται για ένα νέο τρόπο θέασης, που ουσιαστικά μας εισάγει στην επικράτεια της δυναμικής βιοπληροφορικής, μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση που έρχεται να καλύψει τα κενά που δεν κατάφερε έως σήμερα να καλύψει η επιστήμη της στατικής βιοχημικής θέασης. Με άλλα λόγια, τρεπόμαστε προς μια θεώρηση διανυσματικής ταλάντωσης μεταξύ δυο παραμέτρων: της θετικής και αρνητικής κύρτωσης της κυματομορφής που τεκμαίρεται από τη ηλεκτρική διαδραστικότητα (δηλαδή, τη διαδραστικότητα των ηλεκτρονίων) των μοριακών ενώσεων του σώματος.
Εάν αυτό το δυαδικό πεδίο υφίσταται ως η πιο βασική εξήγηση των βιοχημικών μεταβολών της οργανικής φύσης, πόσο πιο απλή γίνεται η υπόθεση της βιοενεργειακής εξισορρόπησης του σώματος; Πριν απαντήσουμε σε αυτό, όμως, θα πρέπει να ζητήσουμε την άδεια από τους ιθύνοντες νόες της βιοχημικής ιατρικής να μας επιτρέψουν να χρησιμοποιούμε τον όρο βιοενεργειακή εξισορρόπηση… Εφόσον όμως το πάσο αυτό δεν πρόκειται να το πάρουμε, είμαστε αναγκασμένοι να χτίσουμε μια εντελώς ξεχωριστή επιστήμη και πρακτική, που παρότι θα στοχεύει στα ίδια αποτελέσματα με την κλασική ιατρική, θα διεξάγει τη στόχευση αυτή με τους δικούς της βιοφυσικούς και βιοπληροφοριακούς τρόπους. Αλλά επειδή ο τομέας των ενεργειακών ταλαντώσεων είναι ένας τομέας λεπτοφυής και μιας πληροφοριακής ανάλυσης που δεν απασχολεί την ιατρική διαλεκτική μεταξύ συμπτώματος-θεραπευτικής αγωγής, θα πρέπει να τονιστεί ότι αρμοδιότητα της νανο-θεραπευτικής ανάλυσης είναι ένας βαθύτερος και πιο ουσιαστικός στόχος από αυτόν της βιοχημικής ιατρικής: η βιοενεργειακή εξισορρόπηση στο αιτιατό πεδίο της συμπτωματολογίας, του οποίου η φύση μοιάζει να είναι ψυχονοητική.
Είμαστε φύσει ηλεκτρικά σώματα∙ συμπλέγματα δυαδικών ψηφίων, το γιν-γιανκ των ηλεκτρικών φορτίσεων του ατόμου και η απορρέουσα εικόνα βιοχημικών φαινομένων που - επαναλαμβάνουμε - στον σκελετό της λογικής τους είναι απολύτως ηλεκτρικά. Στο σύνολο αυτών των αναδράσεων έχουμε μια δονούμενη εικόνα, στην οποία οι ιδιάζουσες ταυτότητες οργανικών φαινομένων, όπως είναι αυτή του βακτηρίου E. Coli ή των νευροπεπτιδίων, δεν είναι παρά μοτίβα ιδιοσυχνοτήτων ηλεκτρικών ταλαντώσεων. Η επιστήμη έχει προχωρήσει τόσο πολύ που πλέον διαθέτουμε ολόκληρη την εγκυκλοπαίδεια ενεργειακών υπογραφών των οργανικών και ψυχο-οργανικών φαινομένων. Γνωρίζουμε την ακριβή συχνότητα του συκωτιού, της επίφυσης, όλων των ορμονών, της τρίχας, της μεμονωμένης κερατίνης, αλλά και πολύπλοκων συμπλεγμάτων συχνοτήτων όπως είναι συγκεκριμένα συναισθήματα, έτσι όπως παράγονται από τους βιοχημικούς συντελεστές τους. Εάν όντως έχουμε αυτόν τον ενεργειακό χάρτη του βιοπληροφοριακού κώδικα, θα πρέπει να γνωρίζουμε και την ακριβή τιμή της ακέραιης υγείας. Μια τέτοια ποσοτικοποίηση μας δίνει ευθύς αμέσως την κατάρτιση για να ανταποκριθούμε στα όποια συμπτώματα με όρους βιοενεργειακής εξισορρόπησης που δρα με διαμετρική αντιδιαστολή των δυσαρμονικών κυματομορφών (δηλαδή, όπου -1 εκεί που θα έπρεπε να είναι +1, επιδιορθώνουμε με αγωγή βιοσυντονισμού με την εκπομπή ταλάντωσης προς το +1 και αντιστρόφως).
Δεν είναι κάτι καινούργιο. Αυτό ακριβώς το ίδιο κάνει η Ομοιοπαθητική για αιώνες τώρα, παρασκευάζοντας τη νανοφαρμακολογία αστρονομικά εκτεταμένων αραιώσεων της αρχικής δραστικής ύλης ώστε να εκμαιευθεί η συγκεκριμένη ενεργειακή υπογραφή, έτσι όπως είναι στην απολύτως μικροσκοπική κλίμακα των υποατομικών ταλαντώσεων, που θα ανταποκριθεί καταλλήλως σε κάποια δυσλειτουργία του ψυχο-οργανισμού. Οι διαδοχικές αραιώσεις της δραστικής ύλης καταλήγει στο τέλος με ένα διάλυμα που κυριολεκτικά μετά βίας έχει απομείνει έστω ένα μόριο της –το μόνο που απομένει είναι η διάχυση του ενεργειακού μοτίβου που καθιστά την ιδιοσυχνότητα της αρχικής δραστικής ύλης. Είναι κατανοητό ότι στην αντίληψη κάποιων γιατρών, που εμμένουν δογματικά στα παρωχημένα τροπάρια της νευτώνειας θεώρησης της ύλης, μια τέτοια τεχνολογία ίασης, στην καλύτερη περίπτωση, είναι συνώνυμη με τη λογική του placebo. Τους είναι αδιανόητο να αποδεχτούν ότι ένα εμφύτευμα συχνοτήτων (διότι τέτοιο είναι ένα ομοιοπαθητικό σκεύασμα ή μια αγωγή βιοσυντονισμού) που δρα στο υποατομικό επίπεδο του σώματος (δηλαδή, στο κβαντικό), θα μπορούσε να έχει, μακροσκοπικά, θεραπευτικό αποτέλεσμα. Και είναι κατανοητός ο σκεπτικισμός τους, λαμβάνοντας υπόψιν το γεγονός ότι το να είσαι γιατρός δε σημαίνει ότι χρήζεις μελέτης στην κβαντομηχανική. Βέβαια, ούτε ο ομοιοπαθητικός είχε τόσους αιώνες μια τέτοια εκπαίδευση, μόλο που οι αρχές της θεώρησης του περί της υγείας συνάδουν με τις κβαντικές αρχές της υποατομικής λογικής. Όμως, σήμερα, που οι επιστήμες τείνουν στην σύμπτυξή τους σε μια ενιαία πολυκλαδική θεώρηση, οφείλουν όλοι να γνωρίζουν για το μέτωπο της Κβαντικής Φυσικής και των όσων ραγδαίων αναθεωρήσεων πηγάζουν απ’ αυτήν για το σύνολο όραμα της υλικής πραγματικότητας.
Ας μη μακρηγορήσουμε σχετικά με τις άφθονες ριζοσπαστικές αναθεωρήσεις που προκύπτουν σε όλη την επιστημολογική επικράτεια και για την κάθε επιστήμη ξεχωριστά. Ας εστιάσουμε μόνο εδώ: στο ότι το ελάσσων είναι η έδρα του μέγιστου. Η ανατομία του ατόμου μας δείχνει ότι εντός αυτού συμπιέζονται απίστευτες δυνατότητες ενεργειακής έκλυσης και πληροφοριακής χωρητικότητας∙ μας δείχνει επίσης ότι εκεί βρίσκεται η αιχμή του διαδικαστικού γίγνεσθαι… Η οποιαδήποτε, λοιπόν, απόπειρα επαναπρογραμματισμού των δεδομένων από αυτό το μικρομοριακό επίπεδο, παρότι όχι προφανής όπως είναι μια ευρύτερη βιοχημική αντίδραση που συμβαίνει δια της λήψης ενός, φέρ’ ειπείν, αντικαταθλιπτικού φαρμάκου, είναι και η πιο ριζική, ουσιαστική και θεμελιώδης επέμβαση εξισορρόπησης των βιοενεργειακών δεικτών του σώματος, από τους οποίους εξαρτάται η ψυχο-οργανική μας απόδοση. Εάν μπορούμε να αναπλάσουμε τα βιοπληροφοριακά μοτίβα των κυματομορφών που συντελούν οι ηλεκτρικές ανασχέσεις του υποατομικού πεδίου, όπως ακριβώς ένας προγραμματιστής υπολογιστών επεμβαίνει στον κωδικό ενός λογισμικού, αυτό σημαίνει ότι το εξελικτικό μέτωπο όλων των επιστημών της ψυχο-βιολογικής ομοιόστασης (ιατρική, ψυχιατρική, ψυχοθεραπεία) αποκτάει έναν παράξενο, φουτουριστικό χαρακτήρα στην αναδυόμενη επικράτεια της βιοπληροφορικής, όπου η πρόληψη προκρίνεται έναντι της θεραπείας, εισάγοντάς μας στο μικρομοριακό πεδίο των σπερματικών εκδηλώσεων της δυσαρμονίας -"fine tuning". Εκεί μας περιμένει ένας εντυπωσιακός μικρόκοσμος, από τον οποίο αναγεννιέται η ολιστική επιστήμη της υγείας ώστε να μας διαφυλάξει από την εκδήλωση του συμπτώματος –δηλαδή, την καθυστερημένη επίγνωση που μας οδηγεί, όψιμα και ενίοτε μοιραία, στις δοκιμασίες της νοσηλείας.