Σήμερα η σύγχρονη τεχνολογία μας δίνει την πολυτέλεια να διερευνούμε με μεγάλη ακρίβεια τις τάσεις της υγείας μας, καθώς πλέον έχουμε τον εξοπλισμό που μπορεί και διεισδύει στο πεδίο της διαδικαστικής εκείνης λεπτομέρειας, που τα συμβατικά διαγνωστικά εργαλεία δεν έχουν τη δυνατότητα ή δεν το βρίσκουν σκόπιμο να διακρίνουν. Όμως, όταν σκόπος μας είναι η πρόληψη αναδυόμενων δυσλειτουργικών τάσεων παρά η διάγνωση ήδη όψιμων συμπτωμάτων, η κλίμακα της ελάσσωνος λεπτομέρειας αποκτάει σημασία αιχμής, διότι – θα πρέπει να γίνει ενδελεχώς κατανοητό – η κατάσταση στην οποία βρίσκεται σε μια συγκεκριμένη φάση ο οργανισμός είναι η συνέπεια όλων αυτών των αρχικά ανεπαίσθητων τάσεων που εν αγνοία μας βαθμιαία παίρνουν ανά τον χρόνο της διαστάσεις μιας δήθεν αναπόφευκτης ή γενετικά προκαθορισμένης πάθησης. Εφόσον η Μοριακή Βιολογία έχει πλέον αποδείξει ότι δεν είναι ο γενετικός κώδικας που παίζει τον αποφασιστικό ρόλο στην πιθανότητα εκδήλωσης παθολογιών αλλά οι περιβαλλοντικές συνθήκες και η πλοήγηση της συμπεριφοράς μας εντός αυτών (όπως η διατροφή, η άσκηση, το κάπνισμα, κλπ), η έννοια της πρόληψης αποκτάει σπουδαία σημασία. Η μετατόπιση αυτή φέρνει στην οδηγητική αιχμή την ίδια μας την βούληση και όλες τις επιλογές της που σχετίζονται με την προστασία αλλά και την βελτίωση της ψυχοσωματικής μας δυναμικής.
Εάν αυτή η μετατόπιση είναι επιστημονικά ενδεδειγμένη, τότε η εστίαση στο πεδίο της μικρομοριακής λεπτομέρειας, όπου οι ταλαντώσεις των παρεκκλινόντων τάσεων προμηνύουν τον μελλοντικό εαυτό που με δυσφορία θα αναγκαστεί να αναζητήσει την ιατρική περίθαλψη, θα πρέπει αναδειχθεί εμφατικά – ο αγώνας της ψυχοσωματικής ακεραιότητας αρμόζει να δωθεί κυρίως εκεί, στο φτερούγισμα της πεταλούδας, προτού εκτυλιχθεί από τις συσσωρευμένες της ώσεις στη θύελλα των νοσοκομείων και της φαρμακευτικής αγωγής. Η ικανότητα, που σήμερα έχουμε, του να εστιάζουμε σε αυτό το πεδίο των ταλαντώσεων και των τάσεων αυξάνει θεαματικά την εμβέλεια της ίδιας της συνειδητότητας, καθώς ο οργανισμός γίνεται ένα πραγματικό αυτοτροφοδοτούμενο σύστημα αυτοπλοήγησης που μπορεί να κινείται με μεγάλη ακρίβεια στο πεδίο των ίδιων των δεδομένων του. Με άλλα λόγια, η σύγχρονη τεχνολογία ελέγχου των βιοκυματικών μας τάσεων μεταβιβάζει τη διαχείριση της υγείας μας στην αιχμή των διαδικασιών που την ορίζουν, έτσι ώστε να μπορούμε να πλοηγούμαστε εγκαίρως και απολύτως ευστόχως προς τον ορίζοντα των ορθών ιδιοσυγκρασιακών επιλογών, που διασφαλίζουν τη σταθερότητα της βιολογικής μας ομοιόστασης.
Για να γίνει πιο εύληπτη η διαδικασία, ας φανταστούμε ότι κρατάμε στα χέρια μας ένα τιμόνι και ότι πατάμε ελαφρώς το γκάζι. Όταν το τιμόνι δεν είναι ίσιο (δηλαδή παρεκκλίνουμε απο την σταθερότητα της ομοιόστασης του οργανισμού) τότε αυτή η μικρή ανεπαίσθητη στροφή, σε βάθος χρόνου και απόστασης, είναι σίγουρο ότι θα μας οδηγήσει σε μια μεγάλη παρέκκλιση από τον ίσιο δρόμο μπροστά μας. Οι μικρές λεπτομέρειες, λοιπόν, σε βάθος χρόνου μετράνε. Επομένως, η ανίχνευσή τους και η έγκαιρη διόρθωσή τους είναι αυτή που, σε βάθος χρόνου επίσης, θα μας σώσουν από τα «σπασμένα» και την ανάγκη των γιατρών κι, ακόμη χειρότερα, των νοσοκομείων.
Η έννοια της ιδιοσυγκρασιακής πρόληψης είναι μια ιδιαίτερη αντίληψη της δυναμικής μας πορείας προς την ολοένα και ευνοϊκότερα ρυθμισμένης ομοιόστασης. Πέραν των αυτονόητων κανόνων ψυχοβιολογικής ισορροπίας, ο κάθε οργανισμός έχει τις δικές του ανάγκες και τις δικές του προτεραιότητες στις επιλογές που έχουν να κάνουν με την διατροφή, τα συμπληρώματα, τον τρόπο εκγύμνασης, κλπ. Ως εκ τούτου, η οποιαδήποτε τεχνολογία μπορεί να διακρίνει αυτό το «δαχτυλικό αποτύπωμα», παράγοντας το ανάλογο ιδιοσυγκρασιακό μοτίβο εξισορρόπησης, μπορεί πράγματι να μας δώσει δυο τεράστια πλεονεκτήματα απέναντι στην αναπόφευκτη ύφεση που επιφέρει στον οργανισμό μας το πέρασμα του χρόνου: όταν η δυνατότητα εστίασης στο μικρομοριακό πεδίο των τάσεων (αυτά τα μικρά κύματα δυσφορίας που προμηνύουν τα μεγάλα βουνά των συμπτωμάτων) συνδυάζεται με τη δυνατότητα αναγνώρισης των εκάστοτε ιδιοσυγκρασιακών κλειδιών για την εξομάλυνσή τους (το να μπορεί να γερνάει κανείς ως πορεία σε μια επιπεδη στέππα) τότε θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι, για πρώτη φορά, η ανθρωπότητα έχει τα εργαλεία για να επεκτείνει την τάξη και την αρμονία απέναντι στην άγνοια, το χάος, την εντροπία – όλα όσα οδηγούν στην καχεκτικότητα, την ασθένεια, τον θάνατο...
Ακούγεται πολύ εντυπωσιακό για να είναι αληθινό, όμως θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα θαύματα της νοημοσύνης και της τεχνολογίας ανέκαθεν εξέπλητταν ως κάτι το «μαγικό». Η ανθρώπινη νοημοσύνη έφτασε στο σημείο να δημιουργεί την τεχνολογία του Βιοσυντονισμού που, σήμερα, μπορεί και «διαβάζει» τη νοημοσύνη των κυτταρικών διεργασιών και της οργανισμικής ομοιόστασης ώστε να παράγει ιδιοσυγκρασιακά βιοπληροφοριακά μοτίβα που την ενημερώνουν για να αποτρέψουν την παρέκκλιση ή να επιτείνουν την ομαλότητα. Πρόκειται για μια βιοπληροφοριακή ανάπλαση των δεδομένων του εκάστοτε ψυχο-οργανισμού, που σταδιακά όχι μόνο εξαλείφει τις δυσαρμονικές και δυσοίωνες «γωνίες», αλλά προοδευτικά εξωραϊζει την ολιστική αρμονία σε επίπεδα που μπορούν να θεωρούν ως τα ύψη της ευτυχίας άνευ λόγου – διότι η κραταιή ευδαιμονία είναι εκείνη, που καθώς εκπηγάζει από τα σπλάχνα και τα μηνίγγια μας, δεν εξαρτάται από κανένα εξωτερικό γεγονός.
Για όσους βιάζονται να απορρίψουν τα όσα αναντιρρήτως μπορεί και προσφέρει, στα πλαίσια της πρόληψης αλλά και της θεραπείας, ο Βιοσυντονισμός, αρκεί να θυμίσουμε ένα παροιμιώδες συμβάν του 19ου αιώνα. Ο Pascal είχε την «έπαρση» και την «αλαφροϊσκιωτη» βεβαιότητα ότι τα χέρια μας μπορεί να γίνουν πηγή αρρώστιας ή ακόμη και θανάτου! Επέμενε στην αντισυμβατική τότε θεωρία του ότι είναι αναγκαίο να απολυμαίνουμε τα χέρια μας διότι φέρουν αόρατους εχθρούς, κάποια μικρόβια στα οποία οφείλονται οι περισσότερες ασθένειες που μάστιζαν τότε τον κόσμο. Όμως, σχεδόν κανείς δεν τον πήρε στα σοβαρά από την επιστημονική κοινότητα, επειδή δεν υπήρχε τρόπος τότε και τα απαραίτητα εργαλεία για να δούνε με τα μάτια τους τα μικρόβια αυτά. Έτσι και σήμερα, οι περισσότεροι αρνούνται να πιστέψουν στη λογική θεραπείας και εναρμόνισης του Βιοσυντονισμού, επειδή ουσιαστικά επενεργεί στο μέρος του σώματος, το οποίο δεν μπορούν να δουν, μα το οποίο ήδη έχουμε αρχίσει να παρατηρούμε με διάφορα καινοτομικά εργαλεία – ο λόγος για το βιοενεργειακό σώμα. Κι έτσι όπως, η θεωρία των αόρατων μικροβίων δικαιώθηκε από την έλευση των μικροσκοπίων, σήμερα η στατιστική εικόνα των δυναμικών ταλαντώσεων και όλων των τάσεων της βιοενεργειακής μας ρευστότητας τείνει να δικαιωθεί από νέες τεχνολογικές εφαρμογές που μπορούν και διεισδύουν στον, πέραν των αισθήσεων, κβαντικό μικρόκοσμο.
Ας εμπιστευτούμε λοιπόν την αιχμή της καινοφάνειας και τις ακριβέστερες εφαρμογές ανίχνευσης της ψυχοβιολογικής πραγματικότητας, ώστε να προάγουμε την υγεία σε ακόμη μια βαθύτερη κλίμακα του αγνώστου, όπου τα νέα «μικρόβια» διακρίνονται σε βιοενεργειακά μιάσματα και άλλα ψυχοσωματικά ριζώματα εκδηλώσεων.
