Η ζωή είναι σκληρή, γεμάτη προκλήσεις – ένας ανηλεής ανταγωνισμός ανάμεσα σε δομές, ιδέες και κερδοσκοπικά εγχειρήματα που στον βόρβορό του τρομάζει την παραδείσια αθωότητά, εκείνη γαλουχήθηκε και στιγματίστηκε από τη δωρεά του μαστού κατά την προνηπιακή φάση. Έτσι, η συνηθέστερη αιτία της ψυχολογικής μας κατιούσας είναι η αίσθηση αδυναμίας σε έναν κόσμο που όλα είναι δύσκολα και που τα πάντα εξαγοράζονται όχι μόνο με μόχθο αλλά και με το αβέβαιο κυνήγι της θέσης που δίνει τη δυνατότητα του να μοχθήσεις για να αποκτήσεις κάτι. Τίποτε δεν είναι βέβαιο. Η καθημερινή μας διατροφή και διαμονή σε έναν ασφαλή χώρο είναι οι εξωφρενικές μεταβλητές, που αποφεύγουμε να θυμόμαστε και που θεωρούμε δεδομένες. Όμως, όλα αυτά τα οποία θεωρούμε απαραίτητες συνθήκες της επιβίωσής μας αποτελούν ζήτημα ενός επισφαλούς αγώνα στις κοινωνίες της αντιξοότητας.
Ας μη βιαστεί κανείς όμως να απελπιστεί. Διότι υπάρχει μια κρίσιμη παράμετρος που αντισταθμίζει όλα τα δεινά, ακόμη και τα πιο καταδικαστικά… Για να καταλάβουμε αυτήν την παράμετρο καλό είναι να κοιτάξουμε τα δεδομένα της εξελικτικής πορείας που έλαχε το μεγάλο κοσμικό τζάκποτ και την οποία αποκαλούμε «υψηλή νοημοσύνη». Βλέποντας πίσω στον χρόνο, από εμπόδιο σε εμπόδιο και όλες τις φαινομενικά ανυπέρβλητες προκλήσεις που καθιστούν την πιθανοκρατική αδυνατότητα του ανθρώπου εντός ενός φύσει αφιλόξενου Σύμπαντος, γίνεται σαφές ότι, εν τέλει, η επικράτηση τούτης της αδυνατότητας, το ό,τι φτάσαμε σήμερα εδώ να αναπολούμε στο πως οι εξελικτικές τροχιές πραγματώσανε όλα τα στατιστικά θαύματα, συνομολογεί περί μιας κοσμολογικής δύναμης, που δεν έχουμε κατανοήσει ακόμη επαρκώς. Σε αντιζυγία της εντροπίας, του χάους, της ενδεχομενικότητας και της υλικής αντιξοότητας υπάρχει μια δύναμη που ακροβατεί σε μια λεπτή μεμβράνη ισορροπίας, διεκπεραιώνοντας ανά τις κλίμακες το θαυμαστό έργο μιας επιβίωσης που όλο και ανθοβολεί τις πιο αδύνατες και σπάνιες παραστάσεις.
Για του λόγου το αληθές: πόσο ακριβοθώρητη δυνατότητα είναι το να υπερισχύει χημικά στον πλανήτη μας ο άνθρακας, που εξαιτίας της πολυδιαρθρωτικής του φύσης, δύναται να συνταχθεί σχεδόν με όλα τα μόρια κι άρα να γίνει μια καλή βάση για τις μακρομοριακές ενώσεις που χαρακτηρίζουν την ζωή; Και περαιτέρω, πόσο τυχαίο είναι το γεγονός ότι το μόριο του νερού, λόγω της τρισυπόστατης φύσης του (ρευστό, στέρεο, ατμός) και της πρωτεϊκής του προσαρμοστικότητας μπορεί να γίνει ο καλύτερος παράγοντας διάλυσης και αναδόμησης των οργανικών ενώσεων ώστε να δημιουργηθεί η δυνατότητα εξελικτικής πρότασης των δομών που συντηρεί ο άνθρακας, ως βάση της ζωής; Είναι σαφές ότι αυτές οι συμπτώσεις μέσα σε ένα Σύμπαν αντίξοων αναφλέξεων και τυχαίου ανακατέματος των στοιχείων αποτελούν την σπανιότητα εκείνη που εγκαίρως γίνονται οι μοχλοί που ορίζουν εκ νέου το αβυσσαλέο παιχνίδι του αφιλόξενου Κόσμου.
Όμως οι εξωφρενικές συγκυρίες που δρουν ως σωσίβιοι λέμβοι μέσα στον αδιαφιλονίκητο θρίαμβο του ψύχους και της καύσης συνέχισαν να σταχυολογούν το θαύμα της ζωής, που σε πείσμα κάθε στατιστικής πρόγνωσης, υφαρπάζουν τον θρίαμβο αυτόν. Διότι, ορίστε, ο πλανήτης μας επιβίωσε των γεωλογικών προκλήσεων για να παράξει μέσα στον κοχλασμό τις πρώτες οργανικές ενώσεις, τα βακτήρια, την άλγη, τις αμοιβάδες, τους πρώτους πολυκυτταρικούς οργανισμούς, ως θαρρείς μια ευόδωση του στατιστικά αδύνατου που δημιουργεί υποψίες αποκυήματος για την κατά τα άλλα αδίστακτα κυνική υλική πραγματικότητα. Εν συνεχεία, τούτες οι πρώιμες βιολογικές δομές δημιουργήσανε εντελώς κατά τύχη με το ευεπίφορο παραπροϊόν τους την οξυγόνωση του πλανήτη, αναδιατάσσοντας εντελώς το παιχνίδι ανάμεσα στην αδύνατη ζωή και τον επικυρίαρχο θάνατο. Το οξυγόνο ανήλθε στον ουρανό και δημιούργησε την ατμόσφαιρα, μια λεπτή μεμβράνη προστασίας έναντι της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας του Ήλιου που για δισεκατομμύρια χρόνια πέφτανε ως αμετάκλητοι εκτελεστές στην άνυδρη και αναερόβια επιφάνεια της Γης. Κι έτσι δημιουργήθηκε το όζον που μας περιθάλπει, επιτρέποντας στην ζωή να ευδοκιμήσει λαμβάνοντας ακριβώς την ποσότητα ηλιακής ενέργειας που χρειάζεται. Για να μην αναφερθούμε εκτενώς και στην Σελήνη που εξαιτίας της θέσης ως προς την Γη και της κινησιολογικής της αναλογίας, των μαγνητικών περιόδων που δημιουργούνται από την ακριβή θέση, μέγεθος και κίνηση της ως προς την μάζα της Γης δημιουργεί τις προϋποθέσεις της ζωής. Αν δεν ήταν αυτή, η περιφορά της Γης θα ήταν διαφορετική, σε επιταχυνόμενη τροχιά και άρα αφιλόξενη για τους απαραίτητους κιρκαδιανούς κύκλους που αποτελούν προϋπόθεση της βιολογικής εξέλιξης… Κι όμως, εντελώς συγκυριακά βρέθηκε ο κατάλληλος παράγοντας που αντισταθμίζει την βαρύτητα του πλανήτη μας ώστε να ραφιναριστεί η τροχιά ακριβώς στις φιλόξενες τιμές της ζωής, της ευημερίας, της νοημοσύνης…
Κι ας αναλογιστούμε ότι τα θηλαστικά κυριάρχησαν στον πλανήτη εξαιτίας ενός ατυχήματος, μιας συμφοράς που εξάλειψε τους δεινόσαυρους των «ερπετοειδών έξεων» και των «υπόρρητων εγκλημάτων». Η Ιουρασική περίοδος ήρθε στο τέλος της επειδή μερικά ωοτόκα τρωκτικά έτυχε να ζούν σε κατακόμβες που τα προστατεύσανε από τον Αρμαγέδδωνα των υπερηφαιστειακών εκρήξεων και των μετεωριτικών πτώσεων ώστε να καταξιωθούν ως οι πρώτοι πρόγονοι των θερμόαιμων θηλαστικών, που στις γενετικές και μεταλλακτικές ζαριές έμελλαν να φέρουν στο προσκήνιο την βιολογική Αναγέννηση που αποκαλούμε «ανθρωπίδες» - με ολοένα και πιο όρθια σπονδυλική στήλη και με μυστηριώδη εκρηκτική ανάπτυξη του εγκεφαλικού νεοφλοιού ώστε μέσα από μια σειρά από αδιανόητα τυχερές συγκυρίες να βρεθούμε σήμερα εμείς εδώ και να ατενίζουμε μες στον καταιγιστικό ορυμαγδό των ψηφιακών δεδομένων το μέλλον της νοόσφαιρας και της τεχνητής νοημοσύνης…
Είναι εκπληκτικό το πώς η Ζωή και η Εξέλιξη υπερνικάει όλες τις θανατηφόρες προκλήσεις – διότι το κάνει ακριβώς στην απειροστά ελάχιστη έδρα του αδυνάτου, του στατιστικά ανυπόληπτου, σε μια παροιμιώδη υπερίσχυση του φανταστικού, που με ζωηρά ακατάβλητο πείσμα, γυρνάει τα τραπέζια και την κάνει λαχείο απέναντι σε μια μοχθηρή πραγματικότητα που αρχικά φαίνεται να σβήνει κάθε ελπίδα…
Πάψε να απελπίζεσαι. Αρκεί και μόνο η διάθεση για ζωή, για πειραματισμό, ανίχνευση, με φιλότιμο και διακαή πόθο να αποζητάς την επόμενη φανέρωση, ανεξαρτήτως του πόσο ειρκτή είναι η θέση που σου καθιστά η βέβαιη στατιστική επαλήθευση της πτώσης και της αποτυχίας – Θυμήσου τον άνθρακα που οι ζαριές τον έριξαν ως τον απαραίτητο σπόνδυλο μέσα στο χάος. Θυμήσου το υδρογόνο που συνέθεσε τον εξελικτικό καταλύτη του νερού ώστε το κύμα της οργάνωσης να αντιπαρέλθει την απόλυτη κατίσχυση του θανάτου. Θυμήσου το πώς το οξυγόνο αιωρήθηκε και ασφάλισε την Γη από τις ακτίνες του Ήλιου, για να τον μετατρέψουν από εκτυφλωτικό βαρόνο του θανάτου, στον ζείδωρο πατέρα μας. Θυμήσου τα ατυχήματα που εξάλειψαν ανυπολόγιστα βιολογικά είδη, καθαρίζοντας την σαβάνα όπου θα γεννιόταν ο άνθρωπος. Θυμήσου όλα τα τυχαία περιστατικά που διαρθρώθηκαν στο ακατάβλητο κύμα της Ζωής που ό,τι κι αν γίνει, όποιο εκτελεστικό απόσπασμα κι αν συναντήσει, ανταποκρίνεται με τις πιο σπάνιες και στατιστικά αδύνατες απαντήσεις.
Λοιπόν, η ίδια αρχή διέπει την ζωή σου, αρκεί να το θελήσεις και να το διεκδικήσεις...