Ο οργανισμός είναι πλασμένος από τις εξελικτικές διεργασίες για να ευημερεί. Έχει όλες τις απαραίτητες πηγές και ενδιαθέσεις για να επικεντρώνεται μονίμως στο σημείο ισορροπίας, αυτό που δηλαδή οι γιατροί αποκαλούν ομοιόσταση των βιολογικών διαδικασιών και οργάνων. Η ανθρώπινη νοημοσύνη είναι σύμφυτη με αυτή την τροπικότητα του οργανισμού. Οι ενστικτώδεις ροπές των στοχαστικών και συναισθηματικών ανιχνεύσεων εκ φύσεως μαγνητίζονται από την ιδεατή αψίδα του αρμονικού μέτρου των ψυχοσωματικών λειτουργιών. Αυτό είναι το πρωτογενές ένστικτο της τέρψης του να υπάρχεις, η απόλαυση του σκέτου είναι και η αυτάρκεια από τις βασικές βιοχημικές και φυσιολογικές διαδικασίες, όπως είναι ο μεταβολισμός των συναισθημάτων στην περιδίνηση που δημιουργούν τα αντανακλαστικά της αυτεπίγνωσης, η πέψη επωφελών τροφών, ο ελαφρύς και βαθύς κυματισμός της διαφραγματικής αναπνοής, κλπ.
Όμως αυτή η προειλημμένη κατάσταση της ανεπιτήδευτης ευζωίας έχει σήμερα εξοριστεί στα ύψη του ακριβοθώρητου και του εξεζητημένου επειδή οι μάζες πλήττονται από κακή υγειονομική παιδεία. Την έννοια της υγειονομίας την χρησιμοποιούμε εδώ με την ευρύτερη δυνατή απήχηση του όρου και ίσως ως νεολογισμό. Όπως ακριβώς υπάρχουν κανόνες καθαριότητας σε οτιδήποτε είναι εφάμιλλο της εκζητούμενης οργανικής μας ακεραιότητας, έτσι ακριβώς θα πρέπει να καταστήσουμε, στο ύψος της νομικής αναγκαιότητας, την ολιστική υγεία ως καθήκον που αρμόζει να προάγεται από νωρίς ως κρίσιμος παιδαγωγικός συντελεστής. Αυτό σημαίνει ότι συνήθειες που μαστίζουν τις σύγχρονες κοινωνίες, όπως το κάπνισμα, η καθιστική ζωή, η ασυνείδητη διατροφή, η υποταγή στην κερδοσκοπική φάλαγγα της ανεξέταστης και αμετροεπούς χρήσης φαρμακευτικών σκευασμάτων, αλλά ακόμα και η επιρρέπεια σε τοξικά συναισθήματα και παραλογισμούς θα πρέπει να ειδωθούν ως απόρροια ενός σχετικά πρωτόγονου συστήματος που ενορχηστρώνεται μέσα από τον εκμαυλιστικό συσχετισμό ανάμεσα στην κοινωνική άγνοια και τη χρησιμοθηρική μέγγενη του κεφαλαίου.
Πράγματι, αν εξετάσουμε όλες τις κακές συνήθειες, μια προς μια, θα διαπιστώσουμε ότι αυτές αποτελούν εκροές της άγνοιας που χρησιμεύουν ως ιπποδύναμη για να κινηθεί το όχημα μιας κερδοσκοπίας που χρησιμοποιεί αισχρώς τα προσχήματα του «εύκολου», του «νόστιμου», το «άνετου», του «ψυχαγωγικού» και του «κατευναστικού» ως για να επιταχύνει τη μεγέθυνσή του. Έχοντας, λοιπόν, την απαραίτητη πανοπτική ενάργεια, μπορούμε ευθύς αμέσως να καταλάβουμε πάνω σε τι ακριβώς αναπτύσσεται μια παγκόσμια αλυσίδα fast-food franchise ή ένα εθιστικό διαδικτυακό παιχνίδι: σε γαστρεντερικά και νευρολογικά πατώματα, εν προκειμένω.
Είναι ήλιου φαεινότερο ότι η καθημερινότητά μας ξεχύνεται βαριά και ανάστατα σαν ένας χείμαρρος, που καταδιώκεται από το κυνήγι του ερεθίσματος, της πρόδηλης πλαστικής νοστιμιάς, της γλυκερής έκρηξης, των επαναλαμβανόμενων οπτικοακουστικών εφέ που λειτουργούν σαν σφυροκοπήματα αδιέξοδης ντοπαμίνης, της αυτοκαταστροφικής έξης που αναδίδει την ακατανίκητη αύρα του ναρκισσιστικού γοήτρου κι όλων των συνακόλουθων ειδώλων που το υποστηρίζουν από τα δημόσια μέσα. Σε αυτή την πρωτοφανή καταιγίδα, που τώρα μας βροντάει την εντροπία του απονενοημένου ανθρώπου δια της ενίσχυσης όλων των τεχνολογικών μέσων της αμεσότητας και της απεριόριστης παροχής, είναι πολύ δύσκολο πλέον να αναδείξουμε τη χαρά του αυτονόητου και του φυσιολογικού. Παρότι οι τάσεις προς την ίαση, την ευδαιμονία, την αρμονία και την ολιστική υγεία είναι ισχυρές και σχεδόν ισοδύναμες με τον οχετό που αφήνει σαν ουρά από πίσω της η επιμεριστική άγνοια των ανθρώπων, η εμπέδωση του τι ακριβώς εννοούν και το πώς ακριβώς εφαρμόζονται αποδεικνύεται δια των πραγμάτων ως μια νέα ασκητική, μια δύσκολη ανάβαση στο όρος εκείνου που, όλως παραδόξως, κατά τ’ άλλα, αποτελεί την αβίαστη αρχή της ύπαρξης.
Δυστυχώς, το έργο της εξισορρόπησης και της εναρμόνισης με το βαθύτερο ενεργειακό δυναμικό του ψυχο-οργανισμού (την πανοπτική αυτή θέαση που με τη μαγνητική της αγωγή μας συγκαλεί να συνέλθουμε) έχει απογίνει η μεγάλη πρόκληση των καιρών μας – τα αντίξοα ερεθίσματα και οι στρεσογόνοι παράγοντες μας περικυκλώνουν και μας αποικίζουν και εν τέλει μας κατακτούν σαν παρασιτικά μορφώματα που τρέφονται από τις θρεπτικές ορμές της συνειδητότητας που τελικά δεν έχουμε. Τι πρέπει να γίνει λοιπόν;
Θα πρέπει να δούμε την ευεξία, όντως, υπό όρους υγειονομικούς. Πρέπει αποφασιστικά να πατάξουμε κάθε μιασματική παρέκκλιση που στον ίδιο άξονα, διαβάλλει το γαστρεντερικό, νευρολογικό, ορμονικό, και ψυχολογικό τοπίο του οργανισμού. Κι όπου νόμος, υπάρχει και η αρμόζουσα αυστηρή σχολαστικότητα που εκ των ριζών εντοπίζει κάθε διαφαινόμενη ροπή προς τη φθίση και τη μαλθακότητα. Νομοταγής υπό την αιγίδα του οράματος της ψυχοσωματικής ακεραιότητας (στις άπειρες διαβαθμίσεις της μικρορύθμισής της προς το ιδεατό) σημαίνει να αντιμετωπίζεις δραστικά κάθε τάση και κίνητρο που έχει τις καταβολές του στις επιψυχίδιες διαστρωματώσεις ενός επιφανειακού και φύσει ανικανοποίητου εαυτού. Σημαίνει να προβλέπεις τις εκβολές των μολυσμένων ποταμών προτού η μόλυνση επεκταθεί στην κοινή δεξαμενή του κοινωνικού βιώματος. Κι επιπλέον σημαίνει να ανταπαντάς μέσα από την καλλιέργεια της σφριγηλότητας που επιτάσσει η ενσυνείδητη συσπείρωση της βούλησης ώστε το κάθε τι που σου συμβαίνει να εκπηγάζει από την αδιαφιλονίκητη ικανοποίηση της βαθύτερης πληρότητας που προσπαθεί αείποτε να ανατείλει το βαθύτερο ενεργειακό μας δυναμικό.
Όταν η επιτακτικότητα αυτή γίνει πλήρως κατανοητή, όλες οι πρακτικές και τεχνοτροπίες που βοηθούν την κατάρτιση της ίασης και της αυτοπραγμάτωσης, είτε αυτές είναι ψυχοδυναμικές είτε φυσιοδυναμικές, είτε τεχνολογικές είτε αρχαϊκές, θα ιδωθούν στο ύψος μιας ύστατης νομοθεσίας.
Μάθετε για τον συσχετισμό μεταξύ γαστρεντερικής χλωρίδας και του ψυχονοητικού πεδίου, εδώ:
